Uzun zaman oldu bi şeyler yazmayalı, paylaşmayalı. Bol koşuşturmacalı günler geride kaldı. Geride kalan günlerden bir gün bir taşınma telaşesi atlattım ben, en korktuğum fobilerimden biriyle yüzleşmiş oldum böylelikle. 

Ailemle yaşadığım dönemde sadece bir kez ben 5 yaşındayken taşınmıştık, annemler beni akrabaya bıraktıklarından etkisini hissetmemiştim. Üniversite yıllarımda yurtta kalışım nedeniyle ev taşıma deneyimim olmadı hiç, mezuniyet sonrası ablamın yanında yaşamaya başladığımdan pek az eşyam vardı. Ablam yanımdan ayrılıp mevcut eve evlendiğimde ise bulunduğum eve gelen eşyalardan ötürü taşınmaya dair beslediğim olumsuz duygularla bir tülü yüzleşememiştim, ta ki iki hafta öncesine kadar. Pekiştirdiğim korku koşullandırmam nedeniyle taşınma öncesini büyüttüm de büyüttüm gözümde, ne çok eşya varmış evde, ıvır zıvır bir sürü şeyden arındırdım evimi, ruhumu da tabii. Kalanlar yine çok yine çok. Lisans kitapları, y. lisans kitapları,  fotokopiler, ders notları , romanlar, hikayeler, dergiler, özel eğitim materyalleri, en kıyamadıklarım yani.  Taşıyıcıların epey bir ahını aldım bunlarla sanırım. Taşınmayla ilgili en az bir ayda toparlarsın sözlerinin gerçekliğini ilk gün gördüm gerçekten. Kolilerin tamamının açılması kesin o kadar sürer dedim ancak 3 günün sonrasında her şeyin yerli yerinde olması düşüncelerimi değiştiriverdi. Tabi ki tek başıma başarmadım bu durumu. Allah bana süper bir kayınvalide, süper bir yenge, süper bir de elti vermiş, hepsi de benim için seferber olunca hayatım kolaylaştı gerçekten. Hep sağlıklı olsunlar inşallah. Böylelikle bir fobiye karşı daha yüzleşerek duyarsızlaştım, hadi hayırlısı bakalım.

Taşınmadan önce kendim için oldukça zor bir işe kalkıştım, ablamın taşınmadan önce bana bıraktığı, eskimiş, boyasından memnun olmadığım bir dolabım vardı, taşınırken almam yanıma diye düşünürken birden tepemde yanan ampulümüm içinde bir yenileme projesinin resmi beliriverdi. Sıvadım kollarımı, yaptım araştırmamı, gittim bir yapı marketten bu üçlüyü aldım:


Başladım dar balkonumda boyama işlemine, işe gittim geldim, bir yandan kolilerimi hazırladım diğer yandan akşamları oturdum bu dolabın önüne boyadım da boyadım. Sonuç bu oldu:


Ben sevdim kendisini, yeni evimde dizdim kitaplarımı raflarına, şimdi mutluyuz bu geri dönüşümle:)

Özlemişim blogumu, artık daha sık buralardayım. Herkese güzel bir pazar ve yeni bir hafta diliyorum...

** İlk görsel alıntıdır...

Pazar gelir değil mi? Cumartesi günü yaşananlar da salıya kadar yazılır, paylaşılır blogda. Yok ama ben yapamadım bu seri hareketi, işler güçler sağ olsun ancak adam akıllı oturabiliyorum blogun başına. Ne mi olmuş cumartesi günümde...

Efendim aylar önce kardeşimin beni sevinçten havalara uçurduğu haberle beklemeye başladım ben 08.09.12 tarihini. Üniversitede yakın arkadaşım Ert.in tavsiyesiyle dinlemeye başladığım, o zamanlar kasetini walkmanimden eksik etmediğim (evet evet walkman, o zamanlar cd/mp3 çalar mı vardı ki, ah eski günler ah, yaşlanıyor muyum!!), pek sevdiğim grubun konserine aldığı biletlerle beni mutlu etti kardeşim. Cumartesi sabahı erkenden çıktım Bursa'dan yola. Önceden kafama koymuştum Semi'nin Karaköy'de not edilesi adreslerine uğramayı. Önce Kağıtaneye gidildi.Birbirinden güzel kağıttan yapılmış ürünlerle hayranlık duyularak tanışıldı.

Konser için kapıların 16:00 da açılacağını öğrendikten sonra kardeşime uyup saat 15:00 civarı Taksim'den Santrale doğru yola koyulduk. İç sesim deli miyiz yahu ne diye bu kadar erken gidiyoruz diye tekrarlayıp durdu. Alana geldiğimizde RHCP hayranlarının çoktan sıraya girdiğini gördüm. Şöyle bir kuyrukla kapıların açılmasını bekledik.


Azmimiz ve direncimiz sayesinde konseri gayet güzel bir yede izledik. RHCP öncesi sahne alan Athena bence gayet uygun bir seçimdi, ancak grubun performansı bana biraz sönük geldi.


Monarchy of roses la RHCP sahne aldığında ise tezahüratlar kesinlikle görülmeye değerdi. Grup, harika sahne performansı, süper ışık ve sahne sistemi, grup üyelerinin sahnede bizim için değil de içlerinden geldikleri için eğlendiklerini gösteren sempatik tavırları, gayet güzel bir playlist hazırlamış olmaları ile unutulmaz bir gece yaşattı bana ve kardeşime. Gerçi o playlistte otherside ın olmasını can-ı gönülden isterdim ya neyse...
Konserden nasıl çıktık, o ulaşımsızlıkta kadeşimin ön sezileriyle Asya yakasına kısacık zamanda ne kadar kolay vardık inanamadık biz. Şansımız epey yaver gitti.

Tamam yerimiz güzel, eve kolay geldik falan da yolunda gidenlerin bir bedeli var değil mi? Saatlerce ayakta durmanın, arada konser alanında bağdaş kurup taşa oturmanın sonucu oluşan ağrılar ancak açılıyor. Olsun yine gelsinler ben yine  hazırım saatlerce yorulmaya:)

Konser alanı, alanın bulunduğu muhit, ulaşım ile ilgili sıkıntılar hakkında bloglarınızdan yazdığınız her satıra katılıyorum, yine de bu durum bu muhteşem konseri gölgelememeli diye düşünüyorum, öyle değil mi?