Zaman geçip gidiyor, günler, haftalar, aylar, yıllar... Zamanın ilerlediğini ben en çok çevremdeki çocukların büyümesinden, bitmek bilmeyen sorularına yenilerinin eklenmesinden anlıyorum sanırım, en çok da yeğenimden. Bayramda gördüğüm yeğenim kocaman olmuş. Davranış problemleri, hatalı ebeveyn tutumlarının etkisiyle pek azalmamış. Eh anne benim inatçı ablam olup kendi bildiğini okuyan, kardeşlerinin sözlerini kendi istediklerine göre yontan sempatik kişilik olunca çocuğun kişiliği de buna göre şekilleniyor ne yapalım. Tüm uyum problemlerine karşın yine de bu küçük adam pek sevimli öyle değil mi?? Temmuz ayında doğmuş olması onu bu yıl okula başlama sıkıntısından kurtardı, ben kıyamıyorum küçücük çocukları bu yıl okula başlatacak olmalarına, baksanıza daha oyun oynamaları gerek onların kendi yaşam alanlarında, sosyal çevrelerinde, ders sıralarında değil. Zaten uzun bir eğitim süreçleri olacak, ne fiziksel ne de bilişsel olarak hazır değiller bu kadarcıkken bana göre. Bakalım nasıl olacak yeni eğitim öğretim denemesi. 

Bayramda günü birlik Ankara ziyareti yaptım, en kısa Ankara'ya gidiş gelişim oldu. Ama ne yapalım vakit sınırlı, yapılacak iş çok derken bu kez böyle olmak durumda oldu. Annemle babam alışmışlar artık mecburi taşındıkları şehre. Sevdikleriyle bir arada olunca insan ne güzel  ama ne kısacık  geçiyor değil mi zaman. Babamın hastalığına alışma sürecini geride bıraktık sanırım. Yeğenim bile yadırgamıyor, hiç soru sormuyor bu konuda. Kısacık ama çok keyifli bir gün oldu benim için, aklım, yüreğim orada kaldı.