Diyetime arada ufak kaçamaklarım da olsa devam etmekteyim, hafta sonları öğün saatlerimi ve öğün sayımı kaçırmak dışında iyi gidiyor gibi.

Kahvaltıda ekmeksiz yapamayan ben 5 gündür kahvaltılarımda bunu yiyorum diyetisyenimin yanında önerdikleriyle. Aslında ben peşin peşin ekmeksiz kahvaltı yapamam dediğimde diyetisyen bana "bir dene beğenmezsen tadını 1 dilim ekmek yiyebilirsin" demişti ama ben Wasayı öyle çok sevdim ki ekmeği aramadım hiç. Şu anda "original" olan paketi tüketiyorum. Sırada bu "fibre" olan var bakalım bunun tadı nasıl. Ha bir de öğlen ara öğünümde de bunu krem peynirle yiyorum ki çok daha lezzetli oluyor tadı. 

Tepe home mağazasına mesafe uzaklığım sebebiyle yolum düşmüyor pek. Dün o tarafta bir işimiz olması sebebiyle uğrayıverdim. O kadar güzel mutfak eşyalarıyla karşılaştım ki uzun süre ayrılamadım mağazadan. Bir de bir gün önce %50 indirime girmiş ki süper oldu bu mağaza ziyaretim. Kendime bunları aldım:

Kelebekli bir kaç mutfak eşyası

Ve birbirinden farklı desenli 4 tabak. Resimdeki kadar soluk değiller aslında. Bu tabaklarla aşk yaşıyorum resmen.

Bu gün sevgili eşimi bir yaş daha büyüttük. Dünden yaptığımız doğum günü kutlamasında sevdiğimiz arkadaşlarımız yalnız bırakmadı bizi. İçindeki çocuğu hiç büyütmez inşallah sevdiceğim.. Onu çok seviyorum...

Önümüzdeki hafta Ankara'da olacağım, bir kaç günlük eğitim dışında ailemi, arkadaşlarımı, dostlarımı ziyaret etmek ve okuluma gitmek gibi planlarım var, bakalım nasıl geçecek günler... Herkese iyi bir hafta diliyorum şimdiden...

Son bir ayda verdiğim 3 kilo mutlu etse de beni devam ettiğim spor salonunun iki seanslık ücretsiz diyetisyen takviyesini denemek için aşındırdım diyetisyenin kapısını. Amacım kilo vermek değil şu anda ulaştığım kiloyu korumak aslında. Bir haşimato hastası olarak kilo dengemi korumak kolay olmuyor her zaman. Dün itibariyle diyetisyenden aldığım listemle bugün başladım listeye uymaya, bana sınırların içine girmek, kalıpların dışına çıkamamak hep zor gelmiştir hayatta, adapte olmaya çalışırken bocalarım genellikle. İlk kez bir listeye tabi kalıp besleneceğim, yaklaşık 15 gün kadar. Bakalım nasıl olacak, motivasyonum  ve iradem çok yüksek değil ama denemekten zarar gelmeyeceğini ve kimsenin beni zorlamayacağını düşünmek rahatlatıyor beni birazcık. Neyse henüz acıkmadım ama ara öğün saatim gelmiş, gidip biraz besleneyim. 

Bu hafta sonu için İstanbul planı yapmıştık dostlarla. Cumartesi sabahı atladık Güzelyalı'dan deniz otobüsüne, erken saatte vardık Kabataş'a. Çok dua ettik yolda havanın güzel olması için. İndiğimizde Bursa'dan telefonlar gelmeye başladı bize, arayan herkes havanın çok kötü olduğunu, çok yağmur yağdığını söyleyip uyarıda bulundular bize. Oysa biz öyle şanslıydık ki. Süper bir hava karşıladı bizi İstanbul'da, iki gün boyunca maşallah demekten yorulduk bizim kızlarla.

Tophane'ye doğru yola koyulduk, sırtımızda çantalarımızla. Fındıklı Parkında resim molası verip denizi içimize çektikten sonra hedefe doğru yola koyulduk. 

Bizim beyleri Tophane'de nargilecilere teslim edip kızlarla Van Gogh Alive ziyaretimizi gerçekleştirdik. Mest olduk, ruhumuzu dinlendirdik, Van Gogh'un ruhsal durumunu tablolarının dijital yansımalarıyla keşfetmeye çalıştık, bol bol da fotoğraf çektik, ancak flaşlarımız kapalı olduğundan istenilen verimi alamadık. Görülmeye değer bir sergi olduğunu düşündüğümden halen gitmemiş olanlar tavsiye ederim.

Günlük güneşlik bir hava eşliğinde Karaköy'e doğru yürüdük sergi çıkışı, acıkan midelerimiz bizi doğru Galata köprüsüne götürdü. 

Köprü altında balık-ekmek molamız sonrası Eminönü'nden Sultanahmet'e çıktık, turist kafileleriyle birlikte biz de turistik gezimizi yaptık. 

Dikilitaş'ın hikayesini öğrendik.

Nefis İstanbul simitlerini görmezden gelemiyerek hemen alıp, çay molamızda tükettik. 

Tünele ulaştıktan sonra bizi karşılayan müzik ziyafetiyle bekleyip kısa bir yolculuk sonrası vardık Taksim'e. Beyler arkadaşlarıyla buluşmaya giderken biz de kızlarla terkosa bir uğrayalım dedik.

Bu yüzükler oradan.

Akşam yorgun bünyelerimizle sakin sakin oturduk önce Ekvator'da sonra Bab-ı Ali'de. Eve dönüş öncesi Kızılkayalar'a uğrandı. Islak hamburger ziyafeti yapıldı.

Pazar günü erken kalkılıp sağlıklı bir kahvaltıyla enerjik hale getirdik bedenlerimizi. 

Ada planı öncesi parkta güneş altına oturup kocacıkla taş-kağıt-makas oynadık, çocuklar gibi eğlendik.

Sonra  Heybeli'ye doğru motora binildi, başımızın üstünde martıların eşliğiyle adaya vardık. Adanın sakinliği, dinginliği, sesleri, evleri, manzarası, huzuru büyüledi hepimizi. Heybelinin büyüsü başka bir post konusu olsun...

Hava öyle sıcaktı ki adanın hayvanları mayışmış, uzanmışlardı sokaklara.

Uzun bir gezi sonrası ayıla bayıla ulaştık gitmek istediğimiz mola yerine. hiç kalkmak istemedik oradan, ama dönüş yapacak arkadaşlarımızı yolcu etmek için sahile inmek durumundaydık.

Onları yolcu ettikten ve vapur iskelesi karşısındaki dondurmacıdan dondurmalarımızı yedikten sonra biz de döndük yine Taksim'e. Pek sevdiğim yer olan Hayri ustada doyurduk karınlarımızı derbi öncesi. Beyleri derbi izleyecekleri mekana uğurlayıp elticiğimle dolaştık aygın baygın mağazaları yine. 

İnci'de profiterolün tadına baktık.

Derbi sonrası Bursa'ya dönmek için yola koyulduk. 23:59 da bindiğimiz deniz otobüsüyle geldiğimiz Bursa'da buz gibi bir hava karşıladı bizi, uykumuzu açtı. Çok yorulduk ama değdi tüm yorgunluğumuza bence. Çok özlemişim ben İstanbul'u, arayı çok açmamak lazım. 

Havalar bir enteresan yine. Bir bakıyoruz basık, nemli nemli aşırı sıcak bir hava, bir bakıyoruz fırtına, sel. Nisan yağmuru böyle olmaz benim bildiğim, yağar geçer havayı soğutmaz, hem dengemizi bu kadar bozmaz. Cumartesi günü kararan havaya rağmen bebek ziyaretlerimizden bir yenisini yaptık, tombik yanaklı miniğimizi kucakladık, kokusunu içimize çektik, sonra kızlarla dışarıda dolaşmayı gözümüz yemediğinden bir alışveriş merkezine vardık, azıcık dolaştıktan sonra sel sularıyla zor attık kendimizi eve. Pazar günü de aynı kasvet hakimdi gökyüzüne, ev işleriyle baş başa kaldım ben de. Hafta boyu böyle olacakmış hava, çizmelerimi çıkartsak acaba yine??

Bu kolyeyi bir kaç gün önce evde kalmış artık boncuklardan yaptım. Aslında aysstyle da gördüğüm bir kolyeden esinlenmiştim, inciler biraz küçük evdeki eski boncuklar da pek uyumlu olmayınca ortaya böyle bir şey çıktı, ben sevdim yine de, taktım, kullandım bile..

Fesleğenlerim sonunda büyümeye başladılar, mis gibi de kokuyorlar, mutluyum çok:)

Bu da buzdolabımdan bir görüntü, şehir magnetlerimi çok seviyorum, gittiğim yerlerden almaya çalışıyor, dostlarımın getirdiklerini de benimkilerin yanına ekliyorum, bazen bakıyor bakıyor yeniden gitmek istiyorum oralara.

Bir haftayı daha devirdik. Herkese yağmur suyuyla az ıslanılarak geçirilen güzel bir hafta diliyorum. 

Ne zamandır film izleyemiyordum. Dün ve bugün birazdan bahsedeceğim üç filmi birden indiriverdim bünyeme. Üçünü de ayrı ayrı pek beğendim.

Filmlerden ilki "Ye, dua, et sev (Eat, Pray, Love)". Film beni iç dünyama, zihnimdekilerle hesaplaşmaya götürdü, filmin kahramanı, aldığı yaşı pek hissettirmeyen kahramanımızla (Julia Roberts) önce İtalya'ya gittim, birbirinden güzel yiyeceklere (gerçi yediklerime dikkat ettiğim dönemde pek iyi olmadı) enfes müziklerin eşlik ettiği sahnelere pek bi özendim. İtalyanların konuşurken kullandıkları beden diline vurgu eğlenceliydi. Sonraki durak Hindistan pek ilgimi çekmedi ama son durak Bali'ye gitmek için inanılmaz bir isteğim var şu anda.

İkinci geç kalınmış filmim "Serseri Mayınlar (Mine Vaganti)". Klasik bir Ferzan Özpetek filmi. Sevdiğim bir yönetmendir kendisi. ""Aşktan daha karmaşık olan tek şey ailedir" konseptiyle makarna işiyle uğraşan bir İtalyan ailesine konuk olup, sırların ortaya çıkışına ve aile bireylerinin tepkilerine keyifli müziklerle eşlik ettim yine. Ve filmin finali yine bir Sezen Aksu şarkısıylaydı, çok hoş..

Son filmim aldığı tüm ödülleri hakkeden "Bir Ayrılık (A Separation)" filmi. Boşanma sürecinde bulunan bir çiftin ayrılık sürecinde başından geçenler öyle güzel işlenmiş ki filmde iki saatlik dram sıkılmadan, merakla izlenip keyif veriyor. Filmin dili insanı yormuyor. Asgar Ferhadi'ni diğer filmlerini de merak ediyorum şimdi.

Filmleri izlemeyenlere tavsiye eder,  iyi hafta sonları dilerim...

Bu gün Dünya otizm farkındalık günüydü, ne kadar tanıyoruz biliyoruz otizmi, farkında mıyız otizmli çocukların/kişilerin. Benim 2,5 yılım otizmli çocuklarla, onların farklı gelişim özellikleriyle birlikte geçti, öyle özeller ki her birinin farklı dünyasını keşfetmek çok özeldi benim için. Bu günün anlam ve önemi için Tohum Otizm Vakfı tarafından hazırlanan bu videoyu paylaşmak istedim sizlerle.

Beni koşulsuzca sevin! from Tohum Otizm Vakfı on Vimeo.

Bir de kitap tavsiyem olacak. "Süper İyi Günler" adı. Otizmli bireyleri daha yakından tanımanızı, düşünce mekanizmalarını kavramaızı sağlayacak, süper keyifli, sıcacık bir kitap. Kitapta Christopher Boone'un sıradışı hikayesi anlatılmakta. Kitap için Chistopher diyor ki "Bu komik bir kitap olmayacak. Espri yapmasını bilmiyorum, çünkü onları anlamıyorum". Bu kitabı okurken mutlu olacağınıza kefilim.











**Görsel alıntıdır.

Geçen hafta sonu bunalımlı temizlik hikayemden sonra bu hafta sonu pek bi şeye el sürmeyeceğim dedim. Attım kendimi güneşli cumartesi günü sokağa, elticiğimi de aldım yanıma, bir sürü yeni yer keşfettik.